Τετάρτη, 22 Ιουλίου 2020,
Θεσσαλονίκη
Μήνυμα της Προέδρου Δ.Σ. Σύνδεσμος Επιστημόνων Γυναικών Θεσσαλονίκης
Πολυαγαπημένες μου φίλες, μέλη του Σ.Ε.Γ.Θ.,
Θα σας πω ένα παραμύθι…
Μιά παρηγοριά! Γιατί αυτή είναι η σημασία της λέξης “παραμύθι”.
“Μια φορά και έναν καιρό…” αρχίζουν τα παραμύθια, ξεκλειδώνοντας την μαγική πόρτα, για να ξεκινήσει ένα ταξίδι στην χώρα της φαντασίας, του ονείρου και των θαυμάτων! Πέρα από τη λογική του χώρου και του χρόνου, με μιά αίσθηση διαφορετική, με συναισθήματα συγκίνησης, ζεστασιάς και ανυπομονησίας, τα παραμύθια μας ταξιδεύουν.
Φανταστικές ιστορίες που παρηγορούν, που διδάσκουν, που ηρεμούν. Μιλούν για ξωτικά και νεράϊδες, πρίγκιπες και πριγκίπισσες, μάγισσες και δράκους, με λόγια απλά καθημερινά, με λόγια αγάπης, με λόγια που αγγίζουν την καρδιά.
“Τα παραμύθια φτιάχτηκαν για να κοιμίζουν τα παιδιά, αλλά και να ξυπνάνε τους μεγάλους”, λέει ένας Άραβας αφηγητής. Και μας καλεί να ψάξουμε βαθιά μέσα μας, να βρούμε τον πιό πιστό μας φίλο, τον ξεχασμένο μας εαυτό. Να ανακαλύψουμε και να διώξουμε τους φόβους μας, να αποφασίσουμε το ρίσκο της αλλαγής και της μεταμόρφωσης. Να νικήσουμε τον θάνατο, να αφεθούμε στην ζωή. Να βρούμε δρόμους καινούριους, που οδηγούν στην ευτυχία, δρόμους που φέρνουν παρηγοριά, ηρεμία, ειρήνη στην καρδιά, δρόμους ταπείνωσης και συγχώρησης, δρόμους αλληλεγγύης, αγάπης και φιλανθρωπίας.
Σήμερα, στην εποχή της ταχύτητας, της ραγδαίας εξέλιξης των επιστημών και της τεχνολογίας, τα παραμύθια ζουν ακόμα μέσα στην καρδιά μας.
Γι’ αυτό κι εγώ, θα σας πω ένα παραμύθι!
Ας αφεθούμε στην μαγεία, κι ας ταξιδέψουμε μαζί σ’ ένα κόσμο διαφορετικό, ονειρικό, παράξενο. Στην ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΚΟΥΤΑΛΙΩΝ.
Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε ένας άνθρωπος που ταξίδευε συνέχεια. Στη ζωή του είχε γυρίσει εκατοντάδες χώρες, αληθινές και φανταστικές. Το ταξίδι που θυμόταν περισσότερο ήταν η σύντομη επίσκεψή του στη Χώρα των Μεγάλων Κουταλιών.
Στoν δρόμο από την Αμπελοχώρα προς την Ελαιοχώρα, υπήρχε μια μικρή παράκαμψη προς τη Χώρα των Μεγάλων Κουταλιών. Επειδή του άρεσαν οι εξερευνήσεις, πήρε εκείνο τον δρόμο. Ο δρόμος ήταν όλο στροφές και κατέληγε σε μία τεράστια απομονωμένη έπαυλη. Στην πόρτα μια πινακίδα έγραφε:
ΑΥΤΗ Η ΜΙΚΡΗ ΧΩΡΑ ΕΧΕΙ ΜΟΝΑΧΑ ΔΥΟ ΑΙΘΟΥΣΕΣ,
ΤΗΝ ΜΑΥΡΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΣΠΡΗ. ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΦΤΕΙΣ,
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙΣ ΤΟ ΔΙΑΔΡΟΜΟ ΩΣ ΤΗ ΔΙΑΚΛΑΔΩΣΗ ΤΟΥ. ΣΤΡΙΨΕ ΔΕΞΙΑ, ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΕΠΙΣΚΕΦΤΕΙΣ ΤΗ ΜΑΥΡΗ ΚΑΜΑΡΑ Ή ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΕΙΣ ΤΗΝ ΑΣΠΡΗ.
Ο άνθρωπος προχώρησε στον διάδρομο και στην τύχη, έστριψε πρώτα δεξιά. Ο νέος διάδρομος είχε μήκος καμιά πενηνταριά μέτρα και κατέληγε σε μια τεράστια πόρτα. Μόλις έκανε τα πρώτα βήματα, άρχισε να ακούει τα αχ-βαχ και τα βογκητά που έρχονταν από το μαύρο δωμάτιο. Για μια στιγμή, οι κραυγές πόνου και στεναχώριας τον έκαναν να διστάσει, όμως, αποφάσισε να συνεχίσει. Έφτασε στην πόρτα, την άνοιξε και μπήκε.
Γύρω από ένα πελώριο τραπέζι κάθονταν εκατοντάδες άτομα. Στο κέντρο του τραπεζιού έβλεπες τους πιο λαχταριστούς μεζέδες και, μολονότι όλοι βαστούσαν από ένα κουτάλι που έφτανε ως στο κεντρικό πιάτο, πέθαιναν της πείνας! Ο λόγος ήταν ότι τα κουτάλια τους είχαν διπλάσιο μέγεθος από τα χέρια τους και ήταν κολλημένα στις παλάμες τους. Μ’ αυτόν τον τρόπο, όλοι μπορούσαν να φτάσουν το φαγητό αλλά κανένας δε μπορούσε να το φέρει στο στόμα του. Η κατάσταση ήταν τόσο απελπιστική και οι κραυγές τόσο σπαραξίκαρδες, που ο ταξιδιώτης έκανε μεταβολή και βγήκε τρέχοντας από τη σάλα.
Γύρισε στον κεντρικό διάδρομο και τράβηξε προς τ’ αριστερά, προς τη λευκή αίθουσα. Ένας διάδρομος ίδιος με τον προηγούμενο κατέληγε σε μια παρόμοια πόρτα. Η μοναδική διαφορά ήταν ότι στο δρόμο δεν ακούγονταν ούτε βογκητά, ούτε παράπονα. Όταν έφτασε στην πόρτα, ο εξερευνητής έπιασε το πόμολο και την άνοιξε. Εκατοντάδες άτομα κάθονταν πάλι γύρω από ένα τραπέζι, παρόμοιο μ’ εκείνο της μαύρης κάμαρας. Πάλι στο κέντρο υπήρχαν εκλεκτές λιχουδιές και όλοι στο χέρι τους είχαν στερεωμένο ένα μακρύ κουτάλι. Εκεί όμως κανένας δεν παραπονιόταν ούτε έκλαιγε. Κανένας δεν πέθαινε στην πείνα, γιατί ο ένας τάιζε τον άλλον!
Ο άνθρωπος χαμογέλασε, έκανε μεταβολή και βγήκε από το άσπρο δωμάτιο.
Το καλοκαίρι είναι η εποχή για ταξίδια! Για όσους όμως δεν ταξιδέψουν, ας “ταξιδέψουν” στην μαγική χώρα των παραμυθιών, της παρηγοριάς, της χαράς και της ελπίδας και γιατί όχι της αυτογνωσίας και της εξέλιξης.
Με πολλή αγάπη,
– Λένα Μανδρίνου Τσουρέκα
Πρόεδρος Συνδέσμου Επιστημόνων Γυναικών Θεσσαλονίκης